ررسي عوامل موثر بر زمان توقف اتوبوس ها در ايستگاهها و پيش بيني آن در سيستم حمل و نقل اتوبوسراني شهر تهران

امين ناصري محمدرضا*,برادران وحيد

* دانشكده فني و مهندسي، بخش مهندسي صنايع، دانشگاه تربيت مدرس، تهران، ايران



زمان توقف اتوبوسها در ايستگاهها، يكي از پارامترهاي تاثير گذار بر كيفيت برنامه ريزي حمل و نقل در سيستم اتوبوسراني است. شناسايي عوامل موثر بر زمان توقف اتوبوسها و پيش بيني دقيق آن علاوه بر ارايه برنامه هاي دقيق تر، منجر به ارايه سياستهاي مناسبي براي كاهش زمان توقف و افزايش رضايت مسافران سوار بر وسيله نقليه و منتظر در ايستگاه ها مي شود. در اين مقاله، با مطالعه سيستم اتوبوسراني شهر تهران، عوامل بالقوه موثر بر زمان توقف اتوبوسها در ايستگاه ها شناسايي شده و با استفاده از تحليل رگرسيوني، تاثير بخشي از عوامل شناسايي شده مانند تعداد مسافران سوار و پياده شده، بر زمان توقف اندازه گيري شده است. برازش توابع مختلف بر داده هاي جمع آوري شده از سيستم اتوبوسراني شهر تهران، تابع غيرخطي از تعداد مسافران سوار و پياده شده، بدون درنظر گرفتن جنسيت مسافر و دري كه از آن پياده يا سوار مي شوند را به عنوان مناسب ترين تابع براي پيش بيني زمان توقف با ضريب تعيين 9/87 درصد نتيجه داده است. همچنين بررسي ميكروسكوپي فرآيند توقف و تحليل آماري پارامترهاي موثر بر آن مانند زمان و تعداد مسافران سوار و پياده شده منجر به توسعه مدل شبيه سازي گسسته پيشامدي از فرايند توقف اتوبوسها در ايستگاهها شده است. از مدل شبيه سازي طراحي شده براي بررسي تاثير سياستها و عوامل ديگري كه امكان مطالعه آنها بر اساس داده هاي جمع اوري شده نيست، از قبيل نحوه پرداخت كرايه بر زمان توقف استفاده شده است. تحليل ها نشان مي دهد تغيير در نحوه پرداخت كرايه از سيستم بليت كاغذي به پرداخت الكترونيكي حدود 23 درصد زمان توقف اتوبوسها را در ايستگاهها كاهش مي دهد.

كليد واژه: زمان توقف، سيستم حمل و نقل اتوبوسراني، شبيه سازي گسسته پيشامد، تحليل رگرسيوني

[تنها کاربران عضو سايت قادر به مشاهده لينک ها هستند. ]