محافظت از پی، منشاء، پیشرفت و توسعه آن

در سال های اخیر، محافظت از پی به شكل فزاینده ای، تبدیل به یك تكنیك طراحی كاربردی در سازه ساختمان ها و پل ها در مناطقی كه در معرض زلزله قرار دارند، گشته است. انواع گوناگونی از سازه ها با استفاده از این شیوه ساخته شده اند و بسیاری دیگر نیز در فاز طراحی قرار داشته و یا در حال ساخت هستند. اغلب ساختمان های تكمیل شده و آنهایی كه در حال ساخت هستند، به شكلی از اسباب حفاظتی لاستیكی در سیستم های خود بهره می برند.
تفكر نهفته در پی مفهوم محافظت از پی، بسیار ساده است. دو دسته سیستم حفاظتی وجود دارند. سیستمی كه در سال های اخیر به شكل گسترده ای مورد استفاده قرار گرفته است دارای این مشخصه است كه در آن از اسباب الاستومری استفاده شده است، الاستومری كه از لاستیك طبیعی و یا نیوپرن ساخته شده است. در این شیوه، ساختمان و یا سازه از مولفه های افقی زمین لرزه با استفاده از یك لایه واسط، كه دارای سختی افقی پایینی است و در بین سازه و پی قرار دارد، جدا می گردد. این لایه برای سازه یك بسامد بنیادی ایجاد می كند كه از بسامد پی پایین تر است و همچنین به مراتب از بسامد حاكم بر حركت زمین نیز كمتر است. نخستین لرزه های ایستای اعمال شده به سازه جداسازی شده، تنها باعث دگردیسی سیستم جداسازی می گردند و سازه ای كه بر روی پی بنا گردیده است، از هر حیث محكم و استوار خواهد ماند. لرزه های دارای قدرت بیشتر كه باعث دگردیسی سازه می گردند، بر زاویه های موجود در وضعیت قبل و در نتیجه بر حركت زمین، عمود هستند. این لرزه های قوی تر بر حركت كلی ساختمان تأثیر گذار نیستند، چرا كه اگر انرژی بالایی در این بسامد های بالا در حركت زمین وجود دارد، این انرژی به سازه منتقل نمی گردد. سیستم محافظت از پی، انرژی موجود در زمین لرزه را جذب نمی كند ؛ بلكه آن را با استفاده از مكانیك حركتی سیستم، منحرف می نماید. این نوع محافظت از پی، تنها زمانی كه سیستم خطی است موثر واقع می گردد ؛ با این وجود، كاهش میزان لرزه به كاهش تشدیدهای احتمالی بوجود آمده در بسامد حفاظتی كمك خواهد كرد.
شكل دوم سیستم های حفاظتی، دارای این مشخصه هستند كه در آن از سیستم لغزش بهره برده شده است. این امر با استفاده از محدود كردن انتقال لرزه هایی كه در امتداد سیستم حفاظتی قرار دارند، محقق می گردد. تعداد بسیاری سیستم لغزشی تاكنون پیشنهاد گردیده اند و برخی از آنها نیز مورد استفاده قرار گرفته اند. در چین، حداقل سه بنا وجود دارند كه در آنها از سیستم لغزشی ای استفاده می گردد كه در آن، از یك شن ویژه در داخل سیستم استفاده می گردد. یك سیستم حفاظتی كه مبتنی بر یك صفحه از جنس سرب-برنز است كه بر روی فولاد ضد زنگ در مجاورت یك لایه الاستومتریك می لغزد، برای ساخت یك نیروگاه هسته ای در آفریقای جنوبی مورد استفاده قرار گرفته است. سیستم آونگ اصطكاك، یك سیستم لغزشی است كه در آن از مواد واسط ویژه ای استفاده گشته است كه بر روی فولاد ضد زنگ می لغزند و برای ساخت پروژه های متعددی در آمریكا، هم پروژه های جدید و هم پروژه های بازسازی، مورد استفاده قرار گرفته اند.
تحقیقات در EERC
تحقیقات بر روی توسعه اسباب مبتنی بر لاستیك طبیعی برای سیستم های حفاظتی مورد استفاده در ساختمان ها برای مقابله با زمین لرزه، در سال 1976 در مركز تحقیقات مهندسی زلزله ( EERC )، كه اكنون به PEER یعنی مركز تحقیقات مهندسی پاسیفیك مشهور است، در دانشگاه كالیفورنیا در بركلی آغاز گردید. برنامه تحقیقاتی اولیه، ثمره تلاش مشتركی از EERC و اتحادیه تحقیقاتی تولید كنندگان لاستیك مالزی ( MRPRA ) بود. این برنامه توسط MRPRA و از طریق اعطا تعدادی كمك هزینه در خلال چندین سال تحقیق، پشتیبانی مالی گردید كه بعدها توسط بنیاد ملی علوم و موسسه تحقیقات برق قدرت نیز، حمایت مالی شد. استاد James M. Kelly این تحقیقات را كه با كمك های عملی و نظری فراوان دانشجویان كارشناسی ارشد و دكترا همراه بود، در EERC رهبری نمود.
اگر چه این ایده در دوران خودش ایده كاملا بدیعی نبود – چرا كه پیش از آن، شیوه های مبتنی بر نورد و یا لغزنده ها پیشنهاد شده بودند – و لیكن مفهوم محافظت از پی، توسط بسیاری از صاحبنظران مهندسی سازه، غیر عملی ارزیابی شده بود. این پروژه تحقیقاتی، با استفاده از مقداری اسباب آلات دست ساز از جنس لاستیك كه در یك مدل 20 تنی، تك منظوره و سه طبقه مورد استفاده قرار گرفته بود، آغاز گردید. آزمایش های لرزه نگاری حاكی از آن بودند كه اسباب آلات حفاظتی، در مقایسه با طراحی های مرسوم، با ضریبی در حدود ده برابر منجر به كاهش لرزه می گشتند و همانگونه كه انتظار می رفت، مدل دارای ثبات بالایی بود و تمام دگردیسی صورت پذیرفته در مدل، در سیستم حفاظتی آن متمركز می گشت. آشكار بود كه سیستم تا حدودی، نیاز به كاهش میزان لرزه داشت و مقیاس مدل هم برای این كه امكان استفاده عملی از تركیبات لاستیك فراهم شود، بسیار كوچك می نمود.
در سال 1978، نمود متقاعد كننده ای از مفهوم حفاظت با استفاده از یك مدل واقع گرایانه چند منظوره و پنج طبقه كه دارای وزنی بالغ بر 40 تن بود و با استفاده از اسباب كاهنده ای كه بر اساس تكنیك های تجاری ساخته شده بود، ارایه گردید. توجه اصلی در خلال این تحقیقات كه در EERC انجام پذیرفت، بر روی تأثیر این تكنیك بر روی واكنش تجهیزات و سازه بود كه اغلب زمانی كه از شیوه های مرسوم در طراحی های مقاوم در برابر زمین لرزه استفاده می شود، متحمل بیشترین میزان تخریب می گردند و در اكثر غریب به اتفاق ساختمان ها، دارای ارزش بیشتری حتی در مقایسه با خود سازه هم هستند. یك سری آزمایش های جامع بر روی اسكلت 5 طبقه، نشانگر این بود كه حفاظت با استفاده از اسباب لاستیكی می تواند منجر به كاهش قابل توجه لرزه هایی گردد كه بر روی تجهیزات داخلی تأثیر گذار است و میزان این كاهش حاصله، از كاهشی كه سازه موجب آن می گردد نیز، بیشتر است. با این وجود، همین آزمایش ها حاكی از این بودند كه زمانی كه عوامل اضافی ( از قبیل ابزار جاذب انرژی از جنس فولاد، سیستم های اصطكاكی و یا اتصالات سربی ) به منظور كاهش میزان لرزه به سیستم حفاظتی اضافه گردیدند، كاهشی در لرزه منتقل شده به تجهیزات مشاهده نگردید؛ چراكه عوامل اضافه شده در لرزه های شدید، واكنشی را به سازه القاء می كردند كه بر روی تجهیزات تأثیرگذار بود. آشكار گردید كه شیوه بهینه كاهش لرزه این است كه تغییرات لازم، در تركیب لاستیك ایجاد گردد. این شیوه، بعدها به تركیبی كه توسط MRPRA تولید گشت، اعمال گردید و پس از آن از این تركیب در نخستین ساختمانی در آمریكا كه در آن از سیستم محافظت از پی استفاده شده بود و در زیر بدان اشاره شده است، مورد استفاده واقع گشت.
تولید اسباب لاستیكی نسبتا آسان است ؛ این اسباب آلات قسمت های متحرك ندارند، گذر زمان بر روی آنها تأثیر گذار نیست و نسبت به تغییرات محیطی بسیار مقاومند.
آزمایش های صورت گرفته بر روی اسباب آلات مورد استفاده در ساختمان نمایشگاه مالزی.
این اسباب با استفاده از جوش برقی صفحات لاستیك به صفحات تقویت كننده نازكی از جنس فولاد، ایجاد می گردند. از آنجا كه این اسباب در جهت عمودی دارای پایداری و استحكام بالا و در جهت افقی دارای انعطاف پذیری بالا هستند، در شرایط زمین لرزه این لایه ساختمان را از مولفه های افقی حركت زمین جدا می سازد، در حالی كه مولفه های عمودی تقریبا به شكل دست نخورده ای به سازه منتقل می شوند. اگرچه حركات عمودی بر اغلب ساختمان ها تأثیری نمی گذارند، این اسباب حتی مانع از وارد شدن لرزه های عمودی ناخواسته ناشی از فركانس های بالا، كه توسط مترو و رفت و آمد خودروها ایجاد می گردد، به ساختمان می شود. این اسباب لاستیكی برای ساختمان های مستحكمی كه دارای هفت طبقه و یا كمتر هستند، مناسب است. برای این نوع از ساختمان ها، جابجا شدن این اسباب لاستیكی رخ نخواهد داد و وزش باد نیز بی اثر خواهد بود.
كاربرد های این شیوه در ایالات متحده
نخستین ساختمانی در ایالات متحده كه در آن از این شیوه استفاده گردید، مركز حقوقی و قضایی انجمن های فوتهیل است كه مركزی است كه در بخش سن برناردینو و در شهر رانچو كوكامونگا واقع شده است و یك مركز ارائه خدمات حقوقی است كه دارای ارزشی بالغ بر 30 میلیون دلار است و در 97 كیلومتری ( 60 مایلی ) شرق مركز لس آنجلس قرار دارد. این ساختمان كه در سال 1985 كامل گشت، دارای چهار طبقه، یك زیرزمین سراسری و یك شبه-زیرزمین برای سیستم حفاظتی است كه مشتمل بر 98 جداساز چندین لایه از جنس لاستیك طبیعی است كه با صفحات فولادی تقویت شده اند. ابر-سازه این ساختمان، دارای اسكلتی فولادی است كه در آن، اغلب اتصالات با بست تحكیم شده اند.
مركز حقوقی و قضایی انجمن های فوتهیل
این ساختمان در 20 كیلومتری ( 12 مایلی ) گسل سن آندریاس واقع گردیده است. بخش سن برناردینو، كه نخستین بخشی از ایالات متحده است كه دارای یك برنامه جامع آمادگی در برابر زمین لرزه است، تقاضا نموده است كه این ساختمان طوری طراحی گردد كه توانایی تحمل 3. 8 ریشتر زلزله را داشته باشد، كه این میزان بیشترین میزان لرزه محتمل برای آن منطقه است. طرح برگزیده برای سیستم حفاظتی، كه در آن بیشترین میزان پیچش نیز لحاظ شده بود، بیشترین تغییر مكان افقی را برای جداساز های نصب شده در چهار گوشه ساختمان 380 میلی متر ( 15 اینچ ) در نظر گرفته بود. آزمایش انجام گرفته بر روی ابزارآلات نمونه كه دارای مقیاس های واقعی بودند موید این ظرفیت بودند.
لاستیك های طبیعی فشرده كه از آنها در ساخت جداساز ها استفاده شده است و در برنامه تحقیقاتی EERC بر روی آنها بررسی های جامعی صورت گرفته است، دارای خصوصیات مكانیكی هستند كه آنها را برای سیستم محافظت از پی، ایده آل ساخته است. بیشترین میزان سختی این لاستیك تحت فشار های پایین، بالا است ولی این متغیر با افزایش میزان فشار، با ضریبی در حدود چهار و یا پنج برابر كاهش می یابد تا در نهایت در فشاری در حدود 50 درصد، به حداقل مقدار می رسد. تحت فشارهای بیشتر از 100 درصد، میزان سختی مجددا رو به كاهش می گذارد تا در نهایت تحت فشار بسیار بالا، از لحاظ كاركرد با شكست مواجه می گردد. میزان كاهش لرزه نیز از همین الگو پیروی می كند؛ ولی میزان كاهش كارآیی آن دارای روند بطیع تری است، یعنی در ابتدا از مقدار اولیه 20 درصد شروع شده و روندی نزولی را طی می نماید تا به كمترین مقدار خود یعنی 10 درصد می رسد و پس از آن رو به افزایش می گذارد. در طراحی این سیستم چنین فرض می شود كه كمینه مقداری برای سختی و كاهش لرزه وجود دارند و فرایند واكنش سیستم دارای رفتاری خطی است. بیشینه میزان اولیه سختی، تنها برای طراحی ای كه در آن فشار باد در نظر گرفته شده است و واكنش بیشینه فشار، تنها برای زمانی كه كه كاركرد با شكست مواجه شده است لحاظ می شوند.
سیستم لاستیكی كاهنده لرزه، همچنین در ساختمان كنترل و فرماندهی اداره آتش نشانی بخش لس آنجلس كه در سال 1990 تكمیل گردید، مورد استفاده قرار گرفته است. (شكل یكسانی از اسباب لاستیكی كاهش دهنده لرزه برای شركت تلفن ایتالیا، S. I. P در آنكونا در كشور ایتالیا مورد استفاده قرار گرفته است، كه نخستین بنایی در اروپا است كه در آن از سیستم محافظت از پی استفاده شده است. ) ساختمان FCCF جایگاه سیستم های رایانه ای است كه برای خدمات اضطراری بخش بكار می روند و از این رو، باید حتی پس از یك رخداد غیرمنتظره نیز قادر به برآورده كردن توقعاتی كه از آنها می رود، باشند.
ساختمان كنترل و فرماندهی اداره آتش نشانی
تصمیم به استفاده از سیستم محافظت از پی از آنجا آغاز گردید كه، مقایسه ای مابین طرح های مرسوم برای حفاظت از ساختمان و سیستم محافظت از پی انجام گرفت. در برخی پروژه ها، طرح سیستم های حفاظتی پنج درصد هزینه برتر بود. نه تنها در این مورد طرح محافظت از پی شش درصد ارزان تر تخمین زده شد، بلكه برای تمام بناهای دیگری كه نیازمند همین مقدار حفاظت در برابر لرزه هستند نیز، هزینه ها پایین تر هستند. علاوه بر این؛ این هزینه ها، هزینه های اولیه هستند. هزینه های نگهداری این سیستم، آنرا مطلوب تر نیز می نمایند. شایان توجه است كه، طراحی های مرسوم تنها دربرگیرنده كمینه میزان حفاظت هستند، یعنی تا آن میزان كه سازه ویران نگردد؛ در حالی كه طرح سیستم محافظت از پی میزان حفاظت بیشتری را برای سازه در نظر می گیرد.
بیمارستان آموزشی دانشگاه كالیفورنیای جنوبی در شرق لس آنجلس، دارای یك اسكلت فولادی هشت طبقه است كه با بست نیز تقویت شده و توسط 68 جداساز لاستیك-سرب و 81 جداساز الاستومری تحكیم گشته است. این بنا به محض تكمیل شدن در سال 1991، توسط برنامه ابزار دقیق كالیفرنیا برای بررسی حركات شدید، مورد كنكاش قرار گرفت. سیستم پی، متشكل از پایه های گسترده و تیرهایی است كه در عمق سنگ ها جای گرفته اند. برای برآورده كردن انتظارات كاركردی، ارزیابی های بعمل آمده از بنا مقید به روال خاصی نبود و طرح ساختمان نیز، در ارتفاع دارای قدری عقب نشینی بود. دو جناح واقع در دو سمت بنا، با چیزی كه از آن به گردن بنا تعبیر می شود، به یكدیگر متصل می گردند و در طراحی اولیه ساختمان كه در آن از سیستم حفاظتی استفاده نشده بود، پیكره بندی نامنظم بنا منجر به بهم پیوستن لرزه های جانبی و پیچشی می گشت و نیروی بسیار شدیدی به ناحیه ظریف مابین این دو جناح وارد می شد. ( حتی در سیستم محافظت از پی، نیاز به چوب بست های فولادی داریم تا متحمل فشار وارده به منطقه گردن بنا باشند. ). مسایل مطروحه، دلایل عمده ای بودند كه منتهی به انتخاب سیستم محافظت از پی برای مقاوم سازی بنا در برابر لرزه، برای این سازه گردیدند.
بیمارستان آموزشی دانشگاه كالیفورنیای جنوبی
بیمارستان آموزشی دانشگاه كالیفورنیای جنوبی ( USC) در 36 كیلومتری ( 23 مایلی ) مركز زمین لرزه نرث ریج كه در تاریخ 6 / 8 / 1994 به وقوع پیوست، قرار دارد. بیشترین میزان لرزه در خارج بنا 49. 0 g بود و این میزان در داخل بنا در حدود 10. 0 الی 13. 0 g بود. در این زمین لرزه، این سازه به شكل موثری از حركات زمین كه دارای قدرت كافی برای تخریب شدید سایر ساختمان ها در این مركز پزشكی بود، در امان بود. مدارك بدست آمده از بیمارستان USC از آنرو كه بیانگر نتایج شدیدترین آزمایشی هستند كه تا به امروز بر روی بناهای دارای سیستم محافظت از پی انجام گرفته اند، بسیار امیدوار كننده هستند.
كاربردهای هسته ای
در سیستم حفاظتی مرسوم بكار رفته در نیروگاه های هسته ای، با مسایل طراحی های زمانبر و پرهزینه، ارزیابی تجهیزات و لوله كشی ها و تمهیدات در برگیرنده میزان لرزه ای كه بنا با آن روبروست، برخورد ساده انگارانه ای می گردد. علاوه بر این، زمانی كه برای مثال بعلت كشف یك گسل، حساسیت ها بر روی شاخص های دربرگیرنده تحمل بنا در برابر لرزه افزایش می یابند، نیازی به طراحی مجدد بنا وجود ندارد؛ بهبود بخشیدن سیستم حفاظتی كفایت خواهد كرد.
در برنامه تجربی صورت پذیرفته در EERC، اسباب بكار رفته در سیستم حفاظتی دو نوع از رآكتورهای فلز مایع طراحی، تولید و آزمایش شدند. در نخستین رآكتور كه به PRISM مشهور است، از ابزارآلات حفاظتی دارای اشكال خاص استفاده می گردد كه تنها برای ایجاد استحكام در راستای افقی، كاربرد دارند. در رآكتور دیگر كه به SAFR معروف است، رآكتور با ابزارآلاتی حفاظت می گردد كه در هر دو راستای افقی و عمودی، استحكام بنا را افزایش می دهند. نتایج این مجموعه از آزمایش ها، باعث توسعه محدوده انواع جداساز ها گردید و درك بهتری از خصوصیات آنها را نیز فراهم آورد.
سیستم محفاظت از پی در ژاپن
پس از یك آغاز آهسته، تحقیق و توسعه صورت گرفته در ژاپن بر روی این مساله، روند فزاینده ای داشت. نخستین بنایی كه در آن از این سیستم استفاده شده بود، در سال 1986 تكمیل گردید. با وجود اینكه بنا به قانون مصوب 30 ژوین 1998، ساخت چنین بناهایی در ژاپن نیاز به مجوز از سوی وزارت ساخت دارد، تا كنون 550 ساختمان این مجوز را دریافت نموده اند.
این سیستم در ژاپن به دلایل متعددی رشد فزاینده ای داشته است. هزینه تحقیق و توسعه در بخش مهندسی بسیار بالا است و حجم زیادی از این هزینه ها به حفاظت پی اختصاص می یابد ؛ شركت های ساختمانی بزرگ به شكل جدی این فناوری را مورد بررسی قرار داده اند و بازاریابی این سیستم را نیز انجام داده اند؛ فرایند دریافت مجوز برای ساخت یك بنای مبتنی بر این سیستم، یك فرایند استاندارد و سرراست است؛ طبیعت لرزه خیز این كشور، ژاپنی ها را بر آن داشته است كه در تصمیم گیری های خود برای طراحی سیستم های حفاظتی در برابر لرزه، منافع بلندمدت طرح ها را در نظر بگیرند و در این راستا به امنیت بلندمدت این سیستم و هزینه های پایین نگهداری آن، توجه خاصی معطوف نمایند.
سیستمی كه در گذشته از آن استفاده فراوانی می شد، شامل اسبابی از جنس لاستیك طبیعی بود كه دارای كاهش دهنده های مكانیكی و یا ابزاری از جنس لاستیك-سرب بود. اخیراً، از جداساز هایی استفاده می گردد كه از جنس لاستیك طبیعی هستند و قابلیت كاهش بالای لرزه را دارند. ساختمان های بسیار دیگری وجود دارند كه در آنها از این اسباب كاهش دهنده لرزه استفاده شده است: یك نمونه برجسته، مركز رایانه شركت برق قدرت توهوكو است كه در شهر سندای از استان میاكو واقع گردیده است.
شركت برق قدرت توهوكو، ژاپن
بزرگترین ساختمانی در جهان كه در آن از این سیستم استفاده شده است، مركز رایانه اداره پست غرب ژاپن است كه در شهر ساندا و در بخش كوبه پریفكچر واقع گشته است. این سازه شش طبقه، كه دارای 47000 متر مربع ( 500000 فوت مربع ) است، با استفاده از 120 جداساز الاستومتری و تعدادی كاهنده اضافی از جنس سرب و فولاد، مستحكم سازی شده است. این بنا، كه دارای نرخ حفاظتی 9. 3 ثانیه است، حدوداً در فاصله 30 كیلومتری ( 19 مایلی ) مركز زمین لرزه به تاریخ 1995 در هیوگوكن نانبو ( كوبه ) قرار دارد و لرزه های بسیار شدیدی را شاهد بوده است. بیشینه میزان لرزه در زیر جداساز ها 400 cm / sec square ( 0. 41 g ) بود ؛ ولی سیستم حفاظتی این میزان را به 127 cm / sec square در طبقه ششم، كاهش داد. تخمین بعمل آمده در مورد جابجایی جداساز ها در حدود 12 سانتی متر ( 8. 4 اینچ ) بوده است. ساختمان مجاور همین بنا كه در آن از این سیستم استفاده نشده بود، دچار تخریب گردید؛ ولی این ساختمان از گزند هرگونه تخریبی در امان ماند.
استفاده از این سیستم در ژاپن، خصوصاً پس از زمین لرزه كوبه، روند رو به افزایشی دارد. در پس كارآیی فوق العاده مركز رایانه اداره پست غرب ژاپن، شمار مجوزهای صادره برای ساختمان هایی كه در آنها از این سیستم استفاده می گردد، برای نمونه آپارتمان ها و مجتمع های مسكونی، افزایش چشمگیری داشته است.
خلاصه
آزمایش های مداوم، كارآیی جداساز ها را در كاهش مشكلات پایداری بنا، تخریب، خرابی جداساز ها و یا واكنش های غیر منتظره بنا در برابر لرزه و انحراف كاهنده های مكانیكی، بهبود بخشیده است. علاوه بر این، مشكلات موجود در برابر تولید جداساز های بزرگ نیز، مرتفع گشته است. امروزه این امكان وجود دارد كه ابزاری با قطری به بزرگی 60 اینچ ( 5. 1 متر )، ساخته شود. 70 عدد از ابزارآلات تولید شده از جنس لاستیك طبیعی كه برای مركز آسیب شناسی M. L. King / C. R. در ویلوبروك از بخش های كالیفرنیا ساخته شدند، در زمان تولیدشان بزرگترین ابزارآلات حفاظتی ای بودند كه در ایالات متحده ساخته شدند. این جداسازها دارای قطری برابر 0. 1 متر ( 40 اینچ ) هستند. تركیب اندازه بزرگ این ابزار با خواص لاستیك، منتهی به ساخت سیستم های حفاظتی بسیار قابل اطمینانی می گردد.
سیستم های حفاظتی در برابر زمین لرزه، دارای كاربردهای داخلی متعددی هستند. شهرداری اكلند در پی زمین لرزه لوما پریتا در سال 1989 در كالیفورنیا، با 110 جداساز بزرگ بازسازی گردید. یك پناهگاه عمومی در بركلی در حال ساخت است و در آن از این جداساز ها استفاده خواهد گردید. ساختمان مركز اجتماعی مارتین لوتر كینگ در بركلی، مانند بنای یادبود هرست در دانشگاه كالیفورنیا در بركلی، با استفاده از این سیستم حفاظتی بازسازی خواهد گردید. معماری و اسباب داخلی بنای Classic Beaux Arts در فرایند بازسازی بدون تغییر باقی خواهند ماند؛ در حالی كه میزان مقاومت این بنا در برابر زمین لرزه به شكل قابل توجهی بهبود می یابد.
تا امروز، 45 بنا در ایالات متحده، برای ساخت و یا بازسازی، بر اساس این سیستم حفاظتی طراحی شده اند، در حال ساخت هستند و یا ساخت آنها پایان یافته است. استفاده از این سیستم در ایالات متحده، در حال حاظر در سازه هایی است كه دربرگیرنده محتویات پرارزش و یا گران قیمتی هستند؛ ولیكن تمایل شدیدی به استفاده از این فناوری در ساخت و سازهای مسكونی، مدارس و بیمارستان ها، خصوصاً در كشور های در حال توسعه كه در معرض تخریب های فراوانی بر اثر زمین لرزه قرار دارند و این تخریب ها می توانند دارای خساراتی در حدود كسری از تولید ناخالص ملی باشند، وجود دارد. تشریك مساعی صورت پذیرفته مابین EERC و MRPRA منتهی به تلاش مشتركی گردید كه از طرف سازمان توسعه صنعتی سازمان ملل متحد ( UNIDO) پشتیبانی می شد و باعث ایجاد سیستم های حفاظتی ارزان قیمتی گردید. در این راستا، پروژه های متعددی در اندونزی، جمهوری خلق چین و ارمنستان در حال انجام هستند. برنامه تحقیقاتی EERC، كه در بدو امر توسط MRPRA حمایت می گردید، وسیله ای گردید تا شیوه حفاظت پی در طراحی های مقاوم در برابر زمین لرزه، به واقعیت تبدیل شود.