مروری بر آسانسور هیدرولیک و آسانسور کششی با اتاق ماشین و بدون اتاق ماشین

[برای مشاهده لینکها ابتدا در سایت عضو شده و وارد نام کاربری خود شوید. برای عضویت اینجا کلیک کنید...]
آسانسورها دستگاه*هایی هستند که افراد و کالاها را به صورت عمودی در یک محل اختصاصی منتقل می*کنند و طبقات مختلف یک ساختمان را به هم وصل می*کنند. آنها در دهه 1850 به کار گرفته شدند زیرا سیستم اسکلت فولادی اجازه ساخت ساختمان*های بلندتر را فراهم می*کردند. با این حال این مکانیسم ایمنی آنها بود که مانع از سقوط کابین می*شد و باعث محبوب شدن آسانسورها شد. تقریبا در کلیه ساختمان*های مدرن چند طبقه، آسانسورها باید وجود داشته باشند. سه نوع آسانسور وجود دارد، آسانسور کششی با یک اتاق ماشین، آسانسور کششی بدون اتاق ماشین و آسانسور هیدرولیک که معمولا در سازه*ها مورد استفاده قرار می*گیرند. با این حال، در هر نوع از آنها تفاوت*هایی وجود دارد.
آسانسور هیدرولیک

آسانسور هیدرولیک توسط پیستونی در پایین آسانسور پشتیبانی می*شود که توسط یک موتور الکتریکی و یک مایع هیدرولیک در داخل پیستون، آسانسور را به سمت بالا حرکت می*دهد. آسانسور به محض این که دریچه مایع پیستون باز می*شود به سمت پایین حرکت می*کند. آنها برای موارد کم ارتفاع با 2 تا 8 طبقه استفاده می*شوند و با حداکثر سرعت یک متر بر ثانیه حرکت می*کنند. اتاق ماشین آسانسور هیدرولیک در پایین*ترین سطح مجاورت شافت آسانسور قرار دارد.
آسانسور هیدرولیک معمولی دارای تسمه*ای بوده که در زیر کف گودال آسانسور امتداد دارد و در هنگام فرود آمدن آسانسور، پیستون جمع شده را دریافت می*کند. برخی از پیکربندی*ها دارای پیستون تلسکوپی هستند و به سوراخ کم عمق دیگری در زیر گودال وارد می*شوند.
آسانسور هیدرولیک بدون گودال یک پیستون در هر طرف کابین دارد. در این پیکربندی، پیستون*های تلسکوپی در پایه گودال ثابت شده قرار می*گیرند و نیازی به گودال و یا سوراخ زیر گودال ندارند. پیستون*های تلسکوپی امکان حرکت تا 15 متر را امکان پذیر می*کنند. پیستون*های غیرتلسکوپی فقط امکان سفر در حدود 6 متر را فراهم می*کنند.
آسانسور هیدرولیک کابلی از ترکیبی از کابل و پیستون برای جابجایی آسانسور استفاده می*کند و حداکثر فاصله حرکت حدود 18 متر دارد.
آسانسور هیدرولیک هزینه اولیه کمی دارد و هزینه*های نگهداری مداوم آن در مقایسه با انواع دیگر آسانسور پایین*تر است. با این حال، آسانسورهای هیدرولیکی از انرژی بیشتری نسبت به انواع دیگر آسانسورها استفاده می*کنند زیرا موتور الکتریکی باید در برابر نیروی جاذبه مقاومت کند و باعث شود مایع هیدرولیک به داخل پیستون وارد شود. ایراد عمده آسانسورهای هیدرولیکی این است که مایع هیدرولیک گاهی اوقات ممکن است نشت کند و این می*تواند یک خطر جدی برای محیط زیست ایجاد کند.
آسانسورهای کششی دنده*ای و غیردنده*ای با اتاق ماشین

آسانسورهای کششی توسط کابل*هایی بلند حرکت می*کنند که از یک چرخ متصل به یک موتور الکتریکی بالاتر از شافت آسانسور عبور می*کنند. آنها برای کاربردهای متوسط و مرتفع استفاده می*شوند و سرعت حرکت بسیار بالاتری نسبت به آسانسور هیدرولیک دارند. وزنه عکس العمل باعث می*شود که آسانسورها با جبران وزن کابین و سرنشینان، کارایی بیشتری داشته باشند تا موتور نیازی به حرکت دادن وزن اصلی نداشته باشد.
آسانسورهای کششی دنده*ای دارای جعبه دنده*ای هستند که به موتور وصل می*شود و چرخ*هایی نیز وجود دارند که کابل*ها را هدایت می*کند. آسانسورهای کششی دنده*ای قادر به حرکت تا سرعت 150 متر در دقیقه هستند. حداکثر فاصله حرکت برای یک آسانسور کششی دنده*ای در حدود 75 متر است.
آسانسورهای کششی بدون دنده دارای یک چرخ هستند که به طور مستقیم به موتور متصل می*شود. آسانسورهای کششی بدون دنده قادر به سفر با سرعت بیش از 600 متر بر دقیقه هستند و حداکثر مسافت حرکت آنها در حدود 600 متر است، بنابراین آنها تنها گزینه ایده*آل برای کاربری*های مرتفع هستند.
آسانسورهای کششی دنده*ای از نظر هزینه اولیه، هزینه*های نگهداری و مصرف انرژی گزینه*ای متوسط هستند. آسانسورهای کششی بدون دنده دارای هزینه اولیه بالا، هزینه نگهداری متوسط ​​در حین انجام کار هستند و انرژی بیشتری در مقایسه با آسانسورهای کششی دنده*ای مصرف می*کنند.
این امر مهم است که کابل*ها و قطعات آسانسور به طور منظم به منظور استهلاک بررسی شوند. با پوسیدن آنها، کشش بین فولی و کابل کاهش می*یابد و امکان لغزش بیشتر می*شود، که باعث کاهش راندمان شده و در صورت عدم کنترل ممکن است خطراتی را در پی داشته باشد.
آسانسورهای کششی محدودیت*هایی در زمینه ارتفاع دارند که با طول و وزن کابل*ها محدود می*شوند. مواد جدید قوی*تر و سبک*تر، مانند فیبر کربن، به آسانسورهای کششی اجازه می*دهد تا به ارتفاعات بالاتر دست یابند.
آسانسورهای بدون اتاق ماشین (MRL)

این موارد آسانسورهای کششی هستند که اتاق ماشین اختصاصی در بالای شافت آسانسور ندارند. دستگاه در فضای بالای شافت قرار گرفته و در هنگام نیاز به تعمیر یا نگهداری، از بالای کابین آسانسور قابل دسترسی هستند. جعبه*های کنترل در یک اتاق کنترل در مجاورت شافت آسانسور قرار دارند.
این آسانسورها دارای حداکثر مسافت طی شده در حدود 75 متر هستند و می*توانند با سرعت حداکثر 150 متر بر دقیقه حرکت کنند. آسانسورهای MRL از نظر هزینه اولیه و نگهداری با آسانسورهای کششی دنده*ای قابل مقایسه هستند، اما نسبت به آسانسورهای دنده*ای مصرف انرژی نسبتا کمتری دارند.
این آسانسورها، در حال تبدیل شدن به محبوب*ترین گزینه برای ساختمان*های با ارتفاع متوسط هستند که مسافت حرکت آنها در حدود 75 متر است. آنها از نظر انرژی کارآمد بوده و به فضای کمتری احتیاج دارند و کارایی و قابلیت اطمینان آنها در کنار آسانسورهای کششی کمتر است.