معماری باروک؛ معماریِ شکوه مند و پرتجمل
معماری باروک؛ معماریِ شکوه مند و پرتجمل
برترین ها: معماری باروک (Baroque) از ایتالیا شروع شد و قسمت اعظم اروپا را هم به زیر پوشش خود درآورد. تقریبا از اوایل قرن ۱۷ تا اواسط قرن ۱۸ در بیشتر کشورهای لاتین گسترش یافت. از نظر منتقدین قرن نوزدهم معماری باروک عبارت است از معماری کلاسیک منحط بی ساختار و دارای تزئینات نمایشی زیاد و عجیب و غریب است.
باروک در معنی اصلی خود عبارت است از نامنظم، مروارید ناصاف و پرپیچ و تاب و یا غیر عادی. باروک نوعی هنر است که در آن قواعد تناسب رعایت نمی شود و همه چیز بنا به حواس هنرمند نمایانده می شود. این سبک هنری دارای روحی از حرکت و جنبش است که نقطه مقابل سکون کلاسیک است. هنرمندان در باروک بر خلاف دوران کلاسیک با احساس خود حرکت می کنند و احساس را مقدم بر عقل می دانستند.
ماهیت معماری باروک
در معماری باروک ماهیت اصلی آفریده ها عبارتند از ایجاد هماهنگی و هنجار درمیان عناصر و مضامینی گوناگون و درهم آمیخته نشان متمایز باروک نحوه فکری و احساسی آن است. آنچه که سیمای باروک را مشخص می کند، بسط نوعی جهان بینی مخصوص است که در معماری خود را در قدرتی نو نشان می هد. قدرتی که فضاهای مختلف را با هم می آمیزد و وحدتی شگفت انگیز از ترکیب اجزایی متفاوت بوجود می آورد. لازم به ذکر است این نوع نگرش در تمامی رشته ها تا از هم گسیختگی ناشی از عصر صنعت باقی ماند.
ویژگی های معماری باروک
معماری باروک با مایه گرفتن از انسان گرایی، بساط شیوه گری منیریسم را برچید و در رویارویی با ضوابط کلاسیک حق اولویت را از عقل گرفت و به احساس سپرد. در این شیوهٔ معماری، با ایجاد هماهنگی و هنجار در میان عناصر و مفاهیمی گوناگون و در هم آمیخته گری شکوهمند در فضای کلان ارائه می دارد. هدف اصلی باروک پیش بینی فضایی کلی در مرکز، منظم کردن فضایی فرعی و نمای ورودی و سرانجام به خدمت گرفتن عناصر پیکر شناسی و نقاشی و سایر هنرهای تزیینی برای ایجاد اثری کامل است.
معماری باروک دارای صلابت و سهندوارگی ساختمان بود، که بعدها سبک روکوکو از آنها کاست و بر سبکی، ریز نقشی و شادی انگیزی و آرایه های رنگارنگ در بنا افزود.
مفهوم بی نهایت
در اواخر قرن هفدهم مشاهده می شود که جهان بینی دوران باروک در رشته ریاضی متوجه بینهایت به عنوان پایه ای برای محاسبات علمی می شود. در نقاشی و معماری بینهایت به معنی ترسیمی و هندسی آن در پرسپکتیو مورد استفاده قرار می گیرد تا تاثیری هنرمندانه بیافریند. کاربرد هنرمندانه بینهایت در طبیعت که با معماران منظره ساز فرانسوی اواخر قرن هفدهم آشکار گشت برای نخستین بار در باغ ها جاده های عریضی دیده می شود که به عنوان عوامل اصلی معماری بکار رفته اند و این باغ ها را آشکارا به فضاهای بی پایان، هدایت می کنند.
ورسای با جاده خیره کننده اش که راه به پاریس می برد مثالی باعظمت، از آفرینش این معماران فرانسوی است. این باغ با اثری که بر بیننده ایجاد می کند نمونه ای از دنیای باروک است و تصور هنری بینهایت را در این دوره باقی نگاه می دارد.
پیکره سازی
یکی از دلایل پیدایش پیکره سازی باروک نقش مقابل بین باروک و کلاسیک گرایی بود. پیکره سازی هم در نشان دادن معجزات دین مسیح کمال می یابد و بازتابی از نوعی اشتیاق برای اعجاب انگیزی است. استفاده از عناصر تزیینی و نمایان کردن هر چه بیشتر فواره ها و آب نماها در معماری باروک بسیار متداول بوده است. بعدها اینگونه برخورد با آب و استفاده نمادین از مجسمه سازی در شهر سازی و میادین باروک نیز مرسوم شده است. پیکره سازان عصر باروک، بیشترین تلاش خود را به کار می بستند تا حرکت را در آثار خود بیافرینند.
کاخ های باروک همگی از باغ تشکیل شده اند.
نمونه های معماری باروک
کاخ ورسای
کاخ ورسای، مجموعه کاخ هایی در شهر ورسای در نزدیکی پاریس است که به عنوان بزرگترین کاخ های سلطنتی جهان شناخته می شود.
این کاخ سابقاً در دهکده ای به همین نام در نزدیکی پاریس قرار داشت اما امروزه این دهکده و کاخ جزو حومه پاریس محسوب می شوند. از سال ۱۶۸۲ تا سال ۱۷۸۹ که به اجبار انقلابیون خانواده سلطنتی به پاریس منتقل شدند، این کاخ محل زندگی و دربار حکومتی شاهان فرانسه بود. معاهده ورسای که به جنگ جهانی اول پایان داد در این کاخ عقد شده است.
این کاخ به عنوان یکی از میراث جهانی توسط یونسکو انتخاب شده است.
بر اساس مدارک تاریخی آثار وجود کاخ در دهکده ورسای به حدود سال ۱۰۳۸ میلادی بر می گردد. اما این کاخ جایگاه رسمی و سلطنتی نداشته است. بعدها از دهکده ورسای به عنوان شکارگاه استفاده می شد. به همین منظور لویی سیزدهم دستور ساخت بنایی را در این شکارگاه در سال ۱۶۲۴ داد. این شکارگاه به وسیله «فیلیبرت لروی» طراحی و به وسیله سنگ و آجر سرخ ساخته شد.
میدان سن پیر
میدان سن پیر، میدان بزرگی درست روبروی کلیسای سن پیر در دولت شهر واتیکان است.
در سال ۱۵۶۸ در مرکز میدان، یک ستون هرمی شکل مصری با قدمت ۴۰۰۰ سال قرار داده شد. تقریبا صد سال بعد، جیان لورنزو برنینی میدان را طراحی کرد و مجموعه ستون های توسکانی را که چهار ستون ردیفی بود به آن افزود. در سال ۱۶۷۵ یک فواره گرانیتی توسط برنینی به میدان افزوده شد تا تقارن فواره دیگری که پیشتر و در سال ۱۶۱۳ توسط کارلو مادرنو طراحی شده بود را کامل کند.
فضای بازی که در جلوی کلیسای سن پیر قرار دارد توسط جیان لورنزو برنینی و تحت هدایت پاپ الکساندر هفتم از ۱۶۵۶ تا ۱۶۶۷ بگونه پیشخوانی طراحی شد تا بیشترین تعدادِ مردم بتوانند مراسم برکت دادنِ پاپ را که از میانه نمای کلیسا یا از پنجره کاخ واتیکان انجام می داد براحتی ببینند.
امکانات عرصه، تحت محدودیت و تحمیل های بسیاری از دیگر عناصر موجود در میدان بود. اما در طراحی نیاز بود که دیگر عناصر بگونه ای پوشانده شوند تا آپارتمان پاپ بخوبی بچشم بیاید. ستون هرمی، مرکز را مشخص می کرد و ستون گرانیتیِ کالو مادرنو در یک سو ایستاده بود. پس برنینی در سال ۱۶۷۵ و پنج سال پیش از مرگش، ستونِ دیگر را برای تقارن و ایجاد حالتِ همسانی ستونها در میدان برپا کرد.
ستون ها
ستون های توسکانی بزرگ در چهار ردیف، ورودیِ ذوزنقه ای میدان را که تا ستون هرمیِ میانهٔ میدانِ بیضوی به پیش می آید را در بر می گیرند. ستون ها میدان را تعریف می کنند و می نمایانند.
[برای مشاهده لینکها ابتدا در سایت عضو شده و وارد نام کاربری خود شوید. برای عضویت اینجا کلیک کنید...]
ـــــــــــــــــــــــــ ـــــــــــــــــــــــــ ـــــــــــــــــــــــــ ـــــــــــــــــــــــــ ـــــــــــــــــــــــــ ـــــــــــــــــــــــــ ـــــــــــــــــــــــــ ــــــــــ
[برای مشاهده لینکها ابتدا در سایت عضو شده و وارد نام کاربری خود شوید. برای عضویت اینجا کلیک کنید...]
